زغال سنگ فراوان و ارزان است. با فرض عدم تغییر نرخ های فعلی استفاده و تولید، تخمین های ذخایر نشان می دهد که زغال سنگ کافی برای دوام بیش از 200 سال باقی مانده است. با این حال، مشکلات مختلفی در ارتباط با استفاده از زغال سنگ وجود دارد.
عملیات معدنی خطرناک است. هر ساله صدها معدنچی زغال فشرده جان خود را از دست می دهند یا به شدت مجروح می شوند. خطرات عمده معدن شامل سقوط سقف، ترکیدن سنگ و آتش سوزی و انفجار است.
نتیجه دوم زمانی است که گازهای قابل اشتعال (مانند متان) محبوس در زغال سنگ در طی عملیات معدن آزاد می شوند و به طور تصادفی مشتعل می شوند.
متان ممکن است قبل از استخراج از بسترهای زغال سنگ از طریق فرآیند شکستگی هیدرولیکی (شکستگی) استخراج شود که شامل تزریق فشار بالا سیالات در زیر زمین به منظور باز کردن شکاف‌هایی در سنگ است که به گاز یا نفت خام به دام افتاده اجازه می‌دهد تا به داخل لوله‌ها فرار کند.
مواد را به سطح بیاورید. انتظار می رفت استخراج متان منجر به معادن ایمن تر شود و منبعی از گاز طبیعی را فراهم کند که مدت ها هدر رفته بود.
با این حال، اشتیاق به این فناوری با دانستن اینکه فرکینگ نیز با آلودگی آب های زیرزمینی مرتبط است، کاهش یافته است.
علاوه بر این، معدنچیانی که در زیر زمین کار می کنند اغلب گرد و غبار زغال سنگ را در مدت زمان طولانی استنشاق می کنند که می تواند منجر به مشکلات جدی سلامتی شود – به عنوان مثال، ریه سیاه.
معادن زغال سنگ و کارخانه های آماده سازی زغال سنگ آسیب های زیست محیطی زیادی را به بار آورده اند. استخراج معادن سطحی یا استخراج نواری، زیستگاه های طبیعی را از بین می برد و یکی از انواع معادن سطحی که به عنوان معدن برداشتن قله کوه شناخته می شود، توپوگرافی منطقه را به طور چشمگیری و جبران ناپذیر تغییر می دهد.
مناطق سطحی که در حین استخراج معادن در معرض خطر قرار می گیرند و همچنین زباله های زغال سنگ و سنگ (که اغلب به صورت بی رویه تخلیه می شدند)، به سرعت آب و هوا می شود و رسوب فراوان و محصولات شیمیایی محلول مانند اسید سولفوریک و سولفات های آهن تولید می کند.
