پلاسکو تبریز از جمله مواد تجدید پذیر در طبیعت می باشد

سه نوع پلی فلورتن وجود دارد: پلی تترا فلورتن (PTFE)، پلی کلروتری فلوراتیلن (PCTFE) و پلی وینیلیدین فلوراید (PVDF).
PTFE به شکل پودر سفید دانه ای تولید می شود.

مقاومت پلاسکو تبریز در برابر حرارت بسیار خوب است حتی اگر یک ترموپلاستیک واقعی نباشد (فراتر از دمای معین به ژل برگشت ناپذیر تبدیل می شود) و به ویژه با جذب آب تقریباً صفر، خواص نچسب، انعطاف پذیری بالا نشان داده می شود.

مقاومت خوبی در برابر نور و عوامل جوی دارد. از آن برای ساخت پوشش های نچسب، لوله ها، یاتاقان ها، بوشینگ ها، واشرها و الیاف نساجی فنی استفاده می شود.

PCTFE، به نوبه خود، به دو شکل متمایز به بازار عرضه می شود: پلیمرهای پلاستیکی بالا (به شکل گرانول یا پودر) و پلیمرهای کم مایع. PVDF یک ماده بسیار جدید است که هنوز در حال توسعه است. از نظر حرارتی و شیمیایی پایدارتر از PTFE، هر دو نیز برای ساخت انواع خاصی از پوشش های مصنوعی استفاده می شوند.

پلی اکسی متیلن (POM) و کوپلیمرهای مرتبط با آن به تنهایی در خانواده پلی استال ها هستند. صلب، بسیار مقاوم، به ویژه در برابر حلال‌های آلی و بارهای سنگین، و یک رسانای الکتریکی خوب، POM به صورت تجاری به شکل پودرهای قالب‌گیری، گرانول‌ها و محصولات نیمه‌تمام (میله‌ها، چوب‌ها، لوله‌ها و غیره) عرضه می‌شود.

برای ساخت چرخ دنده ها، پیچ ها، میله های اتصال، قطعات اصطکاکی، عناصر سوپاپ یا قطعات ابزار قابل حمل استفاده می شود.

ماکرومولکول های حاوی دی اکسید گوگرد، پلی سولفون ها، مانند سولفور یا سرفیل (نام های تجاری)، امکان ساخت رنگ یا لاک را می دهند. آنها مقاومت خوبی در برابر بازهای شیمیایی، اسیدها، روغن ها و گریس ها دارند.

این پلی سولفید یک ماده پلاستیکی به خصوص تیره و سفت است که در برابر حرارت یا مواد شیمیایی مقاوم است. برای ساخت قطعات ضد خوردگی، ظروف پخت و پز یا پوشش های نچسب استفاده می شود.

PPO اصلاح شده یک ماده پلاستیکی ظریف برای تبدیل است. بنابراین قبل از استفاده توسط سازندگان باید تغییر یافته و با پلی استایرن مخلوط شود، از این رو نام آن است.